خوانش پریشی بسیار شایع است و متخصصین معتقدند که بین ۵ تا ۱۰ درصد افراد به این عارضه مبتلایند در حالی که بعضی دیگر تا ۱۷ درصد نیز تخمین می زنند. تشخیص، هدایت و حمایت از سنین اولیه می تواند به کاهش تاثیر این عارضه در بزرگسالی کمک کند.
خوانش پریشی بر پردازش های مغز بر روی حروف و نماد های مکتوب اثر می گذارد و تشخیص و هجی و خواندن آنها را سخت می کند. هرچند تاثیرات آن بر روی افرا متفاوت است. افرادی که به این عارضه مبتلایند نمی توانند رسا و بدون اشکال متنی را بخوانند و گاها معنی آنچه که می خوانند را نیز متوجه نمی شوند. خوانش پریشی یه عارضه عصبی است و می تواند موروثی باشد و ارتباطی با آموزش یا تربیت ضعیف ندارد.
افراد مبتلا به دیسلکسی در صورت دریافت آموزش های مناسب می توانند بر این عارضه فائق آیند. در اوایل سال ۲۰۱۸، ۳۳ قانون مربوط به نارساخوانی در ایالات متحده تصویب شد. این نشان دهنده این واقعیت است که سازمان های دولتی نیاز به مداخله اولیه برای حمایت از کودکان مبتلا به نارساخوانی دارند.
ادامه مطلب
درباره این سایت